Mohamed en Fatima

Een ereplaatsje voor één van de rapteksten van Joy op mijn blog.  Denkt u er zelf de beat even onder?





U heeft het over Henk en Ingrid.
Een koppel dat veel problemen bezit.
Door Fatima en Mohamed.
En zij worden het land uit gezet.
Alleen oma mag blijven, ze is met pensioen.
U denkt dat ze qua aanslagen niet veel meer kan doen.

Het punt is: Mohamed en Fatima denken er zelf niet eens over na.
Dat doen de mede-Moslims die teveel in god geloven.
Maar alles wordt in de schoenen van Mohamed en Fatima geschoven.
Toch doen zij dat allemaal niet.
Uw idee van gerechtigheid doet hen veel verdriet.

En dat niet iedereen hier zomaar kan komen, is niet gelogen.
Maar Mohamed en Fatima zijn hier geboren en getogen.
Ze spreken geen woord Arabisch.
Dat ze hier niet mogen blijven is problematisch.
Door u verliezen ze al hun vrienden, hun toekomst en verstand.
Alles moet opnieuw worden opgebouwd in een ander land.

Ik weet het: dit probleem ligt gecompliceerd,
maar uw aanpak is verkeerd.
We hebben een plan nodig zodat mensen naast elkaar kunnen leven.
Een plan wat effectief is, voor langer dan even.

Wijk aan Zee

Wijk aan Zee is wereldnieuws! Mijn dorp verscholen tussen de duinen en Tata Steel, met twee winkels, twee kerken, een lading kroegen en één lagere school. Het dorp waar kunstenaars zich vestigen om het fijne culturele klimaat. En het dorp waar vrijbuiters wonen. Het dorp waar de inwoners liever zonder dan mèt regels leven en de Dorpsraad opbokst tegen het grote en machtige Beverwijk. Het dorp waar ik de ellende uit de grote stad snel weer vergeet als ik binnenrijd en de reusachtige Dorpsweide met de witte huisjes eromheen en daarachter de duintoppen aanschouw. Dat is dus mijn dorp!

Mijn Wijk aan Zee wordt getroffen door dubbele media-aandacht. Niet alleen vindt Tata Steel Chess, het grootste schaaktoernooi ter wereld, hier plaats, maar heeft het Filipijnse vrachtschip Aztec Maiden zich vannacht genesteld op de tweede zandbank in het Noorderbad. 

Het idee dat ik tussen 13 en 29 januari niets vermoedend tijdens mijn rondje hondje in het duin de sexy motherfucker Magnus ‘G-STAR’ Carlsen tegen kan komen maakt dat ik de laatste week tijdens mijn rondje hondje er niet over denk zonder make-up de deur uit te wandelen. Schakers dwalen namelijk graag in het duin, weet ik als dorpsbewoonster. Magnus Carlsen vertegenwoordigt veel kenmerken die ik kan waarderen in een man; hyperintelligent, autistische trekjes, prima lichaam én niet geheel vervelend: hét model voor G-STAR RAW. Beetje jong wellicht, maar een kniesoor die daar op let. 

Buiten de make-up heb ik Magnus overigens weinig te bieden. Als bijna geboren en getogen dorpsbewoonster in een schaakdorp erken ik hier vol schaamte dat ik deze edele denksport niet beheers. Mijn ouders leerden mij, naast het Arabisch dus ook niet het schaken. Een echte parentingfail. Daarnaast ook vreemd omdat mijn moeder in ieder geval een redelijke schaakster was en vroeger vaak met Fenny Heemskerk tijdens het schaaktoernooi een potje schaakte. Heemskerk logeerde tijdens het toernooi namelijk altijd bij mijn grootouders. Maar dat terzijde.

We zijn het hier al een beetje gewend, die internationele media-aandacht één keer per jaar, inclusief de wazige schakers die door het dorp dwalen. Vanochtend echter hoorde ik een helikopter boven mijn woning. Dat kon ik niet helemaal plaatsen in combinatie met het schaaktoernooi. Gelukkig remt Twitter, zoals zo vaak, mijn wilde fantasieën. Een Filipijns vrachtschip zou bij de kust van Wijk aan Zee zijn vastgelopen. Het blijkt nu dat dat kreng dus hemelsbreed zo’n 400 meter van mijn woning ligt. 

In de loop van de middag nam ook mijn nieuwsgierigheid de overhand na de hele dag de livebeelden op TV Noord-Holland te hebben gezien. Buiten bleek geen parkeerplaatsje in Wijk aan Zee meer onbenut. Verkeersregelaars regelden met het zweet op hun voorhoofd het verkeer. Voornamelijk nieuwsgierige automobilisten die graag het strand op wilde rijden wat vervolgens weer een nog grotere chaos in het dorp veroorzaakte.  Op het strand het vrachtschip zelf. Geen foto kan weegeven hoe indrukwekkend een 155 meter schip zo dicht aan de vloedlijn is.

Stadsmensen met stadsschoenen glibberden over de natte strandopgang richting strand. Op het strand verdrongen de ramptoeristen en dorpsbewoners elkaar voor de mooiste en indrukwekkendste plaatjes. Amateurfotografen zagen hun kans schoon en fotografeerden deze once-in-a-lifetime gebeurtenis. Mannen en vrouwen maakten plaatjes van het vrachtschip met hun partner op de voorgrond. Twee sleepboten voeren op de wilde zee tussen de hoge golven om de boot. Ieder moment leek de zee deze bootjes op te kunnen slokken. 

Plots klonk er een luide plof vanaf de boot. Een projectiel aan een lijn werd richting kustlijn afgeschoten. Veel ooh’s en aah’s klonken vanaf het strand. Wat al die handelingen op en rond de boot te betekenen had, wist niemand, maar dat maakte niet uit. Iedereen bleef druk speculeren om de gebeurtenissen te duiden. De kinderen uit het dorp, die de middag vrij hadden gekregen van school voor deze gebeurtenissen, speculeerden hard mee.  Alle grapjes over Italiaanse kapiteins en dito strandingen zijn ondertussen gemaakt.

Inmiddels is het laag water en de boot is verzwaard zodat hij stabiel blijft liggen. Buiten de ongekende sensatie voor dit dorp, maken een aantal mensen, waaronder ik, zich toch wel een beetje zorgen. Als de boot stookolie gaat lekken, staat mijn dorp een grote milieuramp te wachten. Ondanks de sensatie en het indrukwekkende aangezicht ben ik blij als het kreng veilig is afgesleept.