Weg

                

Want ik wil niet dat je een mooie herinnering wordt want dan ben je definitief weg.

Andermarokko

Mijn zestienjarige dochter met roomblanke huid en rossig haar is er helemaal klaar mee dat zij constant Marokkanen moet verdedigen en dan wordt uitgemaakt voor 'anders'.

De man die ooit m'n opa was mompelde: "Niet slapen." Wat hij hiermee precies bedoelde konden we niet vragen. Zijn door kanker weggevreten lichaam stopte 48 uur hierna met functioneren. Dat was het einde van mijn Marokkaanse opa, maar gelukkig was hij anders. 

Mijn eerste Marokkanendiscussie was met een buurjongen. Hij had een stukje van Geert Wilders gehoord en had besloten dat hij Marokkanen haatte. De meest Marokkaanse familie die hij kende waren wij, maar gelukkig waren wij anders.

Vlak na dit incident las ik een krantenkop: "Wilders wil 3e generatie ook allochtoon maken." "Mama," vroeg ik "word ik dan Marokkaans?" "Nee." Was haar antwoord. "Maar dan ben ik ook niet Nederlands?" Mama wist niet wat ze moest antwoorden. Zo jong en al een identiteitscrisis. "Nee Joy, jij bent Nederlands, maar dan een beetje anders." Gelukkig was ik anders. 

Het laatste jaar ben ik in meerdere Marokkanendiscussies geraakt. Er worden uitspraken gedaan als: "Turken herken je omdat ze beleefder zijn dan Marokkanen." Of "Ja het is logisch als een Marokkaanse man in elkaar wordt geslagen, want het gebeurt ook andersom." Waarop ik antwoordde: "Die man is mijn opa." De blik die hierna komt kent elke niet - Marokkaans uitziende Marokkaan. "Maar dat is anders."

Of vragen over segregatie, die worden systematisch vermeden. "Maar wees eens eerlijk, op opsporing verzocht zie je alleen maar marokkanen. Geen Turken want die zijn beleefd. "Gelukkig ben jij anders hoor."

Een van de sterkste vrouwen die ik ken is Marokkaans. Zij is in Amsterdam criminaliteit tegen gegaan. Ze is onlangs haar baby verloren. Ik hoor haar nooit klagen. Ze is een inspiratie voor iedereen. Gelukkig is ze anders. 

Zo zijn wij met grote groepen andere Marokkanen. En dan is er nog een klein groepje normale Marokkanen. De groep die steelt, moord en terroriseert. Misschien zijn ze wel Egyptisch, Algarijns of Turks. (Oh nee dat kan niet, die zijn beleefd.)

Met dit stuk maak ik een einde aan de discussie, na vandaag knik ik braaf ja en accepteer ik dat ik anders ben. Ik kom uit het andere Marokko. Ik ben een echte Andermarokkaan. En ik ben er trots op.