Leila, Makbouli of Karin de Vries

Waarom heb ik het belachelijke gevoel dat ik dit modale verhaal moet vertellen? Mijn verstand zegt dat ik het niet moet doen, maar mijn gevoel beslist nu eenmaal anders. Als ik heel eerlijk ben en diep van binnen kijk, wil ik aantonen dat ik ondanks mijn naam, net zo normaal of zo u wilt abnormaal ben als iedereen. De laatste dagen heb ik met verbazing vanaf de zijlijn bekeken wat Zahra Boufadiss overkwam nadat Frontaal Naakt haar speech Stemexamen had geplaatst. De reageerders rolden over elkaar heen om te verklaren waarom Zahra, Moslim, Marokkaanse, Berberse, Nieuwe Nederlander, et cetera was. Totaal niet relevant voor het stuk wat zij plaatste en daarnaast ook nog eens niet waar. En juist dat laatste doet er dus niet toe.

Net zoals Zahra ben ik ook in het bezit van een Marokkaanse naam. Ik heb daar nooit zo bij stil gestaan. Het vergt alleen wat meer spelwerk als je je naam moet opgeven bij de huisarts, gemeente en het postkantoor. De telefonische verkopers zijn er ook nooit zo goed in, dat is dan wel weer grappig. Ik wacht altijd net zo lang tot ze de naam hebben uitgesproken. Ik kan namelijk vreselijk genieten van de stotterende man of vrouw aan de telefoon die zijn of haar best doet. Ze vragen ook altijd naar meneer Makbouli en die woont dus niet in mijn huis. Als ik ze dat vertel, moeten ze de naam nog een keer uitspreken om naar mevrouw Makbouli te vragen. Ik moet daar altijd stilletjes om lachen. ‘Lijden zul je!’ als je mij ongevraagd lastigvalt. 

Vermoedelijk was ik één van de eerste baby’s met een Marokkaanse naam die bij de burgerlijke stand in ons stadje werd aangegeven, want mijn naam is verkeerd gespeld. Ik zou Leila moeten heten. Mijn vader had overigens ook behoorlijk wat gedronken toen hij mij aangaf wat de zaak, vermoed ik, alleen maar heeft bemoeilijkt. Hoe dronken je ook bent aan de naam Truus of Marlies valt niet veel te verspellen. Hoewel ik inmiddels een PVV-er voorbij heb zien komen met de naam Jhim. Best knap. Ik ga nu in ieder geval door het leven met de tweede naam Lailla.

Ik ben opgegroeid in een klein stadje onder de rook van de Hoogovens. Veel Marokkanen, Turken, Surinamers en Antilianen woonden hier niet. Er was wel een redelijke vertegenwoordiging uit de Spaanse en Italiaanse gemeenschap. Gastarbeiders die begin jaren zeventig naar het westen waren gehaald om te werken op de Hoogovens. Zo zeggen wij dat hier: werken op. Maar goed. Ik was een schattig klein donker kindje en mijn donkerblonde moeder werd dan ook regelmatig gevraagd of ik geadopteerd was. Ze keek dan vol trots de kinderwagen in. 

Op de lagere school waren een Italiaans jongetje en ik de enige zwoele zuidelijke invloeden op het witte kleine stadsschooltje. Het jongetje wat mij pestte omdat hij verliefd op me was noemde me: Zoeloekrijger. En ik, ik noemde hem rooie dakduivel. Het waarom lijkt mij duidelijk. Stiekem was ik ook verliefd op hem. Ik was gemiddeld populair en stond niet erg stil bij mijn achtergrond van vaders kant. 

Mijn vader werkte - natuurlijk - als kraandrijver op de Hoogovens, in ploegendiensten. Als ik terugdenk aan mijn jeugd heb ik het idee dat hij ook altijd thuis was tussen de middag. Samen gingen we dan vers brood halen bij de bakker. Toen ik ouder was, ging ik regelmatig stappen met mijn vader. Hij nam me mee naar hippe tenten waar bandjes speelden. Toen ik voor de eerste keer dronken werd, was dat met hem. Kotsmisselijk lag ik in bed en ik zie hem nog bezorgd aan komen rennen met een emmertje. Dat ik rookte had hij al geraden. Ik kreeg 1 pakje sigaretten van hem per week. Toen ik later een voorzichtig uitstapje maakte naar drugs, blowde hij aan mijn zijde mee.

Ik blowde al lang niet meer en in 1993 haalde ik het in mijn hoofd te solliciteren bij de politie in Amsterdam. Een hilarische blogwaardige sollicitatieprocedure volgde waar vooroordeel op vooroordeel gestapeld werd (zie het boek Mijn Hollandse Droom van Ahmed Marcouch, vanaf blz 79). Daar werd mij voor het eerst het gevoel meegegeven dat ik anders was en extra aandacht nodig had. Uiteindelijk werd ik geplaatst in een allochtonenklas en startte ik niet alleen mijn carrière als politieagent in Amsterdam, maar ook die van allochtoon in Amsterdam. 

Steeds vaker merk ik dat Makbouli kennelijk niet dezelfde dingen meer mag zeggen als Karin de Vries. En zoals in Zahra’s geval, al heeft je betoog niets te maken met je naam, allerlei minderwaardige onderkruipsels die hoog van de toren blazen vinden het toch weer even lekker om te noemen. Rot toch een paar duizend kilometer op, ik ben dat zat!

Mocht u het idee hebben mij, na dit vreselijk saaie verhaal, te googlen in de hoop dat u toch wat linken treft naar Islamitisch radicale organisaties, jihads of enige vorm van taqqiya. Maakt u zich geen zorgen. Sterker nog: ik help u even. De enige smet op mijn blazoen die u kunt vinden is het feit dat ik bewust (jawel!) ben vernoemd naar de eerste Palestijnse vrouwelijke terrorist, vliegtuigkaapster Leila Khaled. Haar tweede kaping verliep nogal, laten we zeggen, ‘onhandig’. Leila gooide een handgranaat door het vliegtuig, maar het kreng weigerde dienst waarna zij werd overmeesterd en afgevoerd. Mijn vader moet een vooruitziende blik hebben gehad, want ik herken me daar wel in. For the record: die onhandigheid dus. 

Voor de bangeriken onder ons: Ik heb slechts één nationaliteit en vanavond eet ik hutspot met worst.