Mijn vriend Maik

Links: Maik & Foppe Rechts: Geert & Isa

Zo’n zeven jaar geleden wandelde mijn visueel gehandicapte vriend Maik op z’n dooie gemakje door de IJtunnel. Hij vond het wel wat lawaaierig, maar soit, dat gebeurt wel meer in een grote stad. De toeterende auto’s negerend, kuierde hij vrolijk verder met zijn stok, onbewust op weg naar Amsterdam-Noord.


Hij werd door ijlings toegesnelde politieauto’s opgepikt en kwam zo ongedeerd de tunnel uit; een ervaring rijker en een illusie armer. Zijn illusie, de stok, smeet hij boos in de gangkast en besefte dat het nu toch echt tijd werd voor een geleidehond. Een moeilijke beslissing, want accepteren dat het slechter gaat is nooit leuk en zeker niet als je visueel gehandicapt bent.

Als Maik iets wil, dan zorgt hij ook dat het gebeurt. Het liefst snel. Zo geschiedde. Maik meldde zich bij de stichting Desudo die de perfecte hond voor Maik leverde, Foppe. Foppe en Maik waren al snel een onafscheidelijk duo. Foppe gaf Maik zijn vrijheid terug. Maik kon samen met Foppe geheel zelfstandig weer van alles ondernemen. Die zelfstandigheid werd zelfs zo groot dat hij het presteerde om geheel zelfstandig te gaan wonen met Foppe in een klein woninkje met tuin.

Omdat Maik de lat nooit laag legt en hij graag wilde werken, schreef hij een brief naar de baas van een groot bedrijf. Diezelfde baas legde de brief op mijn bureau om eens te kijken of en hoe ik deze jongeman aan het werk kon krijgen binnen de grote onderneming. Omdat ik ook wel van een uitdaging houd, praatte ik met vele leidinggevenden in het bedrijf om te kijken of Maik zou passen op hun afdeling. Een constant ‘nee, want....’ was mijn deel. Tot ik op mijn eigen afdeling een vacature kreeg en Maik als ‘mijn secretaris’ kon plaatsen. Ik ontmoette de ouders van Maik die in tranen vertelden dat zij zo trots op hem waren. Zelfstandig wonen, een goede baan. Meer dan zij ooit gehoopt hadden. Zo werd Maik mijn vriend. Ik ging bij een andere onderneming werken, maar Maik bleef mijn vriend.

Maik en Foppe kwamen vaak naar mijn dorpje aan zee om uit te waaien met de honden. Later kwam hij vaak met Geert en geleidehond Isa met wie hij inmiddels samenwoonde. Arm-in-arm paradeerde mijn lief met Geert, en ik met Maik door het dorpje op weg naar strand en duinen. Om ons heen wandelden geleidehonden Foppe en Isa en de sporthond die op dat moment weer bij mij woonde, een bonte optocht die veel mensen deed omkijken.

Problemen kent Maik door zijn handicap ook. Gek genoeg worden die vaak door buitenstaanders veroorzaakt. Zo heeft Maik een hele taxigeschiedenis in Amsterdam. Taxichauffeurs die gewoon weigeren de jongen en zijn hond te vervoeren. Maar Maik zou Maik niet zijn als hij het daar bij laat zitten. Hij snort de media op en laat hen beleven wat hij beleeft bij zoiets eenvoudigs als het nemen van een taxi.

Vandaag was het weer zover. Maik wilde nietsvermoedend zijn boodschappen inslaan bij Dirk van den Broek aan de Rijnstraat in Amsterdam-Zuid. Een supermarkt waar hij niet vaak kwam. Gelukkig beschikt deze supermarkt over een oppersupermarktmeneer die zorgt dat er in zijn supermarkt geen onregelmatigheden plaatsvinden.

Ik zie dat zo. Deze oppersupermarktmeneer neemt zijn taak heel serieus en volgde de zwaar in overtreding zijnde Maik en Foppe vanaf zijn wachttoren in het magazijn van de winkel. De camerabeelden van dit zware misdrijf dreven hem tot ongekende woede. De brutaliteit! De oppersupermarktmeneer marcheerde in één directe lijn naar de overtreder om hem wel even mee te delen dat een dusdanige onregelmatigheid in zijn supermarkt niet werd getolereerd. Op hoge toon werd Maik vervolgens meegedeeld dat Foppe niet welkom was in de winkel, dat was namelijk ‘verboten’. Stel je toch eens voor dat zomaar iedere visueel gehandicapte met zijn hond hier boodschappen zou komen doen; dat de hond ze door de winkel zou helpen zodat opgestapelde bergen wc-papier, schappen en andere obstakels keurig kunnen worden ontweken. Het ‘Foppe is een geleidehond’ mocht niet baten. Befehl ist befehl!

Zucht. Met een handicap kun je best leven, de mensen eromheen maken het alleen af en toe zo lastig.