Eerlijk delen

Eerlijk delen. Ik kan me daar wel in vinden. Maar dan wel echt eerlijk natuurlijk.

Als Jaap en Maria de hele dag gezamenlijk gaan vissen en Jaap vangt vijf vissen en Marie vangt er zeven, dan is het best fair als Maria zegt dat ze de opbrengst gaan delen en zij beiden met zes vissen naar huis gaan.  De opbrengst was namelijk het resultaat van die gezamenlijke inspanning, een hele dag vissen. 

Als het broertje van Maria graag mee had gegaan, maar door ziekte was verhinderd is het ook nog fair dat de opbrengst van de gezamenlijke inspanning door drie wordt gedeeld en allen dus uiteindelijk vier vissen krijgen. Maar als het zusje van Jaap wel zegt mee te willen gaan, maar op het laatste moment er toch de voorkeur aangeeft om lekker in haar bed te blijven liggen en de hele dag warm voor de kachel te chillen, dan zou het toch erg vreemd zijn om de opbrengst van de gezamenlijke inspanning te delen door vier. Het zusje van Jaap heeft namelijk aangegeven niet de inspanning te willen doen om enigszins te profiteren van de opbrengst van die dag werken. Iedere ouder zou waarschijnlijk zeggen dat het niet fair was van het zusje van Jaap om ook een deel van de opbrengst op te eisen.

Lang geleden ben ik via de MAVO en highschool (US) terecht gekomen bij de politie. Een bewuste keus. Eén waar ik mijn hele leven al van droomde. Doorzettingsvermogen, daadkracht en de nodige aanleg bracht mij wat ik wilde, het ambt van politieagent. Ik verdiende niet bovenmatig veel, maar ik was gelukkig met mijn baan en het geld wat daar tegenover stond. Ik was zelfs in staat om een klein appartementje te kopen. Supertrots was ik op dat bereikte resultaat. Een vrouw die helemaal voor zichzelf kon zorgen zonder hulp van een man of ouders.

Op mijn 26^e kreeg ik mijn dochter en het leven lachte me toe. Totdat ik op 28 jarige leeftijd als alleenstaande moeder voor mijn kind en mijzelf moest zorgen. Het salaris van politieagent was toen ineens geen vetpot meer. Alimentatie wilde ik niet. Bovendien zorgden de vader van mijn dochter en ikzelf gezamenlijk voor haar.  Ik heb goed nagedacht over de toekomst en hoe ik die graag financieel zou zien, welke kansen ik mijn dochter wilde bieden en op welke wijze ik wilde dat mijn dochter naar mij zou kijken als ze ouder was. Ik zette dat af tegen de situatie waar ik inzat en besloot weer te gaan studeren om zo carrière te kunnen maken zodat wij het financieel goed zouden krijgen, ik mijn dochter alle kansen kon bieden, en het allerbelangrijkste: Dat zij vol trots naar mij op kon kijken.

Tropenjaren heb ik doorgemaakt. Fulltime werken, eerst een HBO-propedeuse omdat ik niet voldoende vooropleiding had om toegelaten te worden tot de Nederlandse Politie Academie (de toenmalige officiersopleiding van de politie), het huishouden draaiende houden en een kind opvoeden. Daarna de officiersopleiding aan de Nederlandse Politie Academie, die ik godzijdank verkort mocht doen, maar waar vanzelfsprekend geen enkele rekening werd gehouden met tijden van kinderdagverblijven, co-ouderschapdagen, etc. Ik vond het in die tijd vanzelfsprekend. Als ik er nu aan terug denk, snap ik nog steeds niet hoe ik het heb gedaan.

Tijdens het twee jaar durende management development traject werd nul rekening gehouden met het feit dat ik een jonge dochter had. Als ik mazzel had wist ik zes weken van te voren waar ik mijn nieuwe plek had. Zo werd ik eens bij het MD-bureau geroepen met de mededeling dat ik vanaf de week erna de opleiding van de Mobiele Eenheid moest gaan volgen, inclusief twee weken intern in Limburg. Op mijn: “Ik weet even niet hoe ik dat moet regelen” werd mij doodleuk meegedeeld dat ik niet moest zeuren en werd er gewezen naar een vrouwelijke commissaris die het ook allemaal kon redden. Ik pikte het en regelde het. Er zijn tijden geweest dat ik piket had voor de mobiele eenheid en ik ’s nachts met alles in mij hoopte dat ik niet zou worden opgeroepen omdat ik eigenlijk geen oppas had.

Na nog eens een half jaar afstuderen was ik in het bezit van het felbegeerde papiertje. Ik was kapot, maar oh zo trots. Ik zwoer mijzelf dat ik tevreden zou zijn met wat ik met dit papiertje kon bereiken en nooit meer een lange opleiding zou doen. Zo geschiedde.

In het korps ging het goed. Uiteindelijk werd ik gevraagd om bij de lokale overheid te komen werken en ik heb die stap genomen. Ik heb daar uitermate veel plezier, verdien uitstekend, kan mijn dochter bieden wat ik wil en zij heeft iemand om trots naar op te kijken. Precies zoals ik het in gedachten had. Het heeft een tijdje geduurd voordat ik trots kon zijn op mijzelf en te zeggen: ‘Makbouli, dat heb je als MAVO-klant toch maar even mooi geflikt!’

Er zijn mensen die niet vechten voor wat ze waard zijn, niet nadenken over de toekomst en blijven hangen in misère. Dat is ook een keuze en dat vind ik prima. Nou ja, dat is niet helemaal waar. Ik heb wat moeite met, voornamelijk, vrouwen die vinden dat ze niet of parttime moeten werken omdat ze kinderen hebben. Ze eisen dat op als een recht en leunen op de overheid en ex-partner om toch vooral maar niet op luxe in te boeten. Deze vrouwen (dat zijn het nu eenmaal vaak) vinden dat zij recht hebben op de opbrengsten van inspanningen van anderen. Ook onder mannen hoor zijn er die menen dat een inspanning plegen niet voor hen is weggelegd en blijven hangen in misère. Daarnaast vinden zij vaak wel dat ondersteuning van de overheid een recht is. Een eenzijdig recht dus waar geen plichten tegenover staan. En dat, mensen, dat vind ik niet fair.

Ik vind het al helemaal niet fair als de overheid (lees: ouders) mij verplichten een deel van mijn opbrengst te delen met hen die menen niet dezelfde inspanning te moeten plegen als ze dat kunnen. Niet fair is overigens een understatement. De kans op de koop toe nemend dat ik word uitgemaakt voor rechtse bal, zeg ik: “Ik vind het uitermate oneerlijk.”